🦡 Stan Zapalny Jelit U Psa

Pasożyty to bardzo częsta przypadłość u psów. Objawy są mało specyficzne, można więc przeoczyć zarobaczenie, szczególnie że pasożyty często nie są widoczne gołym okiem w kale. Dopiero przy bardzo silnej inwazji pasożyty w dużej liczbie pojawiają się w kale u psa. Choć przede wszystkim wywołują objawy ze strony przewodu pokarmowego, mogą również doprowadzić do poważniejszych chorób, np. anemii, i wpływać na cały organizm zwierzęcia. Dlatego bardzo ważne jest systematyczne odrobaczanie czworonoga i badanie kału. Pasożyty wewnętrzne psów można podzielić na robaki obłe i płaskie:POLECAMY robaki płaskie to bezkręgowce grzbietowo-brzusznie spłaszczone, które mają od kilku milimetrów do nawet kilkunastu metrów długości. Wśród płazińców wirki są organizmami wolno żyjącymi, pozostałe prowadzą pasożytniczy tryb życia. Należą do nich przywry i tasiemce. Przywry (z jednym wyjątkiem) i większość tasiemców są hermafrodytami, czyli obojnakami;, robaki obłe mają ciało wydłużone, niesegmentowane, często nitkowate. Głównymi robakami obłymi atakującymi czworonogi są nicienie. Obleńce są rozdzielnopłciowe. Choć jest bardzo duża różnorodność pasożytów atakujących psy, można wyróżnić pewne cechy wspólne inwazji pasożytniczych: objawy ze strony przewodu pokarmowego, często niespecyficzne, szczególnie narażone na pasożyty są osobniki młode, objawy kliniczne pojawiają się wiele dni po zakażeniu, trudna diagnostyka – wynikająca z faktu, że nie w każ- dej próbce kału można znaleźć pasożyty, trudne i długotrwałe leczenie związane z brakiem skutecznych leków i koniecznością długotrwałej terapii, częste wikłania zakażeń pasożytniczych bakteriami i wirusami, wiele pasożytów jelitowych może zarazić człowieka, np. Giardia czy Cryptosporidium. Do zarażenia najczęściej dochodzi drogą pokarmową. Możliwe jest również zarażenie śródmaciczne, laktogenne, czyli poprzez mleko podczas ssania matki przez szczeniaki, czy też poprzez skórę. Epidemiologia Pasożytami najczęściej zarażają się zwierzęta mieszkające w skupiskach, takich jak schroniska czy hodowle. Również w miastach, gdzie zwierzęta spotykają się na spacerach i korzystają ze wspólnych wybiegów i łąk, łatwiej o zarażenia. Bezpośredni kontakt między czworonogami nie jest jednak konieczny do infekcji. Psy – wąchając i liżąc odchody psów i innych zwierząt – mogą połknąć pasożyta. Na zarobaczenie narażone są głównie młode zwierzęta. Mogą one zarazić się już w łonie matki lub po urodzeniu, pijąc jej mleko. Dlatego tak ważne jest odrobaczanie suk przed spodziewaną ciążą. Dorosłe osobniki zdecydowanie łagodniej przechodzą infekcje pasożytnicze, ale mogą za to rozsiewać pasożyty i być źródłem zakażenia dla szczeniąt. Ważny jest też sposób żywienia czworonogów. Zwierzęta polujące i żywiące się gryzoniami, ptakami lub surowym mięsem mają większe prawdopodobieństwo zarażenia, niż te żywione gotowanym jedzeniem lub gotowymi karmami. Pasożyty występują powszechnie w Europie, dlatego miejsce zamieszkania czy podróże z psem nie mają znaczenia, jeśli chodzi o infekcje. Objawy kliniczne Typowe objawy przy zarobaczeniu to: biegunka, często na zmianę z zaparciami, wymioty, wychudzenie, zaburzenia nerwowe, w tym drgawki, otępienie, podniecenie, niepokój, niedokrwistość, nastroszona, matowa sierść, Najpopularniejsze pasożyty jelitowe u psów Glista psia (Toxocara canis) Jest to pasożyt bardzo często występujący u psów i lisów. Należy do grupy nicieni, czyli robaków obłych. Postać dorosła może osiągać nawet do 15 cm długości. Pies zaraża się po spożyciu jaj inwazyjnych występujących powszechnie w środowisku i mogących przetrwać poza żywicielem nawet kilka lat. Do zarażenia może dojść również na skutek zjedzenia zarażonych jajami małych gryzoni lub niedogotowanego mięsa. W jelitach z jaj uwalniają się larwy, które przebijają ścianę jelita i rozpoczynają wątrobowo-tchawicową wędrówkę. Larwy są wykrztuszane i ponownie połykane. Wracając do jelita cienkiego, kończą pełen cykl wędrówki w organizmie żywiciela. Następnie są wydalane razem z kałem i mogą zarazić kolejne czworonogi. Szczenięta mogą zarazić się glistami poprzez łożysko od około 42. dnia ciąży, a także po porodzie, pijąc mleko matki. Człowiek może się zarazić poprzez przypadkowe połknięcie jaj lub spożycie niedogotowanego mięsa zawierającego jaja glisty. Objawy kliniczne zarobaczenia glistą zależą od wieku zwierzęcia. U szczeniąt często pojawiają się wyniszczenie organizmu, wzdęcia, ból w obrębie jamy brzusznej, biegunka, a także objawy ze strony układu oddechowego. U dorosłych zwierząt nasilenie objawów jest mniejsze. Najczęściej pojawia się biegunka, ale przebieg może być też bezobjawowy. Pasożyty mogą być widoczne w odchodach, ale nie zawsze tak jest. Inwazję pasożytów stwierdza się, badając kał metodą flotacji. Regularne odrobaczanie dorosłych psów zmniejsza ilość wydalanych glist, którymi mogą zarazić się inne zwierzęta. Zaleca się odrobaczanie przynajmniej 4 razy do roku. Można również – zamiast profilaktycznego odrobaczania – badać kał swojego psa. Szczeniaki powinny być odrobaczane od 14. dnia życia co 2 tygodnie, a następnie co miesiąc aż do skończenia 6. miesiąca życia. Bardzo ważne jest również odrobaczanie matki zarażonych szczeniąt, choć u niej może nie być widocznych objawów klinicznych. Tęgoryjce (Ancylostoma, Uncinaria Spp.) Są to małe nicienie, z dobrze wykształconą torebką gębową, w której znajdują się zęby lub listwa tnąca. Tęgoryjce, które atakują psy, to: Ancylostoma caninum i Uncinaria stenocephala. Są to pasożyty występujące kosmopolitycznie w całej Europie. W Polsce są bardzo pospolite i często dochodzi do ich inwazji u psów. Do zakażenia Ancylostoma caninum może dochodzić drogą pokarmową, laktogenną, przez skórę oraz śródmacicznie. Larwy Uncinaria dostają się natomiast do żywiciela drogą pokarmową. Dorosłe osobniki żerują w jelicie cienkim, gdzie przyczepiają się torebkami gębowymi do błony śluzowej jelit żywiciela. Elementami tnącymi uszkadzają ścianę jelit i żywią się krwią, stąd też w objawach klinicznych niedokrwistość. Z kałem jaja tęgoryjców są wydalane przez 2–3 tygodnie od zarażenia. Z jaj wykluwają się larwy, które atakują kolejnego żywiciela. Połknięte, trafiają do jelita cienkiego, gdzie osiągają postać dojrzałą. Przy zakażeniu przez skórę larwy dostają się do naczyń chłonnych i krwionośnych, a dalej z krwią wędrują do serca i do płuc, gdzie uszkadzają ścianę pęcherzyków płucnych i wnikają do oskrzeli. Wędrują do tchawicy i krtani, a tam zostają połknięte przez psa i trafiają do jelit, gdzie osiągają dojrzałość płciową. Do inwazji przez skórę dochodzi najczęściej przez opuszki palców psa. Najciężej zarażenie znoszą młode organizmy, u których może pojawić się niebezpieczna dla życia niedokrwistość. U starszych zwierząt występują słabiej wyrażona anemia, a także biegunki i utrata masy ciała. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania kału metodą flotacji. Odrobaczanie jest podobne jak w przypadku glisty psiej. Młode psy mogą potrzebować terapii wspomagającej przy silnej inwazji i dużej niedokrwistości. Możliwe zakażenie tęgoryjcem podczas ssania mleka przez szczeniaki. Włosogłówka (Trichuris vulpis) Trichuris vulpis to niewielki nicień bytujący w jelicie grubym psa i lisa. Do zarażenia dochodzi przez połknięcie inwazyjnych jaj, które w środowisku zewnętrznym potrafią przetrwać wiele lat. Są odporne na czynniki zewnętrzne i długo zachowują zdolność do zarażenia. W jelicie uwolnione z jaj larwy najpierw przebijają się przez ścianę jelita, gdzie odbywa się ich rozwój, a następnie dostają się do światła jelita grubego. Wywołują stan zapalny jelit, biegunkę ze śluzem oraz niedokrwistość. Zwierzęta zarażone włosogłówką są anemiczne, wychudzone, słabe. Inwazja dotyczy głównie osobników starszych. Dorosła postać włosogłówki może wydalać jaja nawet rok. Zapobieganie inwazji włosogłówek jest trudne ze względu na znaczną odporność jaj na warunki środowiska zewnętrznego. Stąd w schroniskach zaleca się zmianę podłoża z ziemi na beton, który łatwiej jest utrzymać w czystości. Problem dotyczy też psów przebywających w jednym miejscu, gdyż nawet po zwalczeniu inwazji włosogłówek u psa może dojść do reinfekcji. Włosogłówkę rozpoznaje się w badaniu mikroskopowym kału. Jej jaja mają bardzo charakterystyczny wygląd – przypominają cytrynę. Leczenie włosogłówki opiera się na podawaniu środków przeciwko robakom. Konieczne są częste powtórki odrobaczenia ze względu na częste reinfekcje nicieniami znajdującymi się w glebie. Giardia (Lamblia intestinalis) Giardia to niewielki wiciowiec występujący powszechnie na całym świecie. Odpowiada za inwazje jelita cienkiego zwierząt, a także człowieka. Umiejscawia się w jelicie cienkim. Do zarażenia dochodzi drogą pokarmową po zjedzeniu cyst występujących w glebie, wodzie lub w pożywieniu. W dwunastnicy z cyst uwalniane są trofozoity zasiedlające głównie jelito cienkie. Mogą one również przedostawać się do dróg żółciowych i przewodów wyprowadzających trzustki. Okres prepatentny (utajony), czyli od zarażenia do osiągnięcia przez pasożyta dojrzałości płciowej, trwa od 5 do 16 dni, natomiast okres wydalania cyst z kałem waha się od kilku dni do kilku tygodni, czasami miesięcy. Najczęściej inwazja przebiega bezobjawowo, ale mogą występować przewlekła, nawracająca, ciastowata biegunka obfitująca w śluz, brak łaknienia, wymioty, utrata masy ciała oraz senność, w szczególności u pacjentów z obniżoną odpornością oraz u szczeniąt. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania kału metodą flotacji. Wykonywane są również testy immunologiczne (testy ELISA) polegające na wykrywaniu antygenów Giardia w kale. Leczenie polega na odrobaczeniu psa dostępnymi środkami przeciwrobaczymi. Jednak często dopiero zastosowanie antybiotyku metronidazolu przez 5 dni jest skuteczne w walce z zarażeniem giardiozą. Kokcydia Kokcydioza jest przewlekłą chorobą dotyczącą wielu gatunków zwierząt, głównie ptaków wolno żyjących i ferm drobiarskich. U psów najczęściej występują pierwotniaki z rodzaju Isospora. Pies zjada oocysty, które w jelicie cienkim rozpadają się do sporozoitów. Stamtąd mogą przedostawać się do węzłów chłonnych, gdzie otarbiają się w cysty. Rozmnażanie bezpłciowe może odbywać się u żywicieli pośrednich i przypadkowych, a nie tylko w organizmie psa. Dlatego bardzo ważne jest, aby pies nie jadł gryzoni upolowanych lub znalezionych na spacerze. Na skutek kokcydiozy u zwierząt występują stany zapalne błony śluzowej jelita cienkiego, które powodują biegunki i oddawanie nieuformowanego kału. W kale może pojawić się krew. Dodatkowymi objawami są osłabienie, bolesność jamy brzusznej oraz matowa okrywa włosowa. Największe ryzyko zarażenia kokcydiami występuje wśród młodych osobników, starsze mogą jednak być nosicielami kokcydiozy. Bezobjawowi siewcy i chore osobniki wydalają olbrzymie ilości oocyst do środowiska zewnętrznego, powodując tym samym jego skażenie. Diagnostyka kokcydiozy opiera się na stwierdzeniu obecności oocyst za pomocą flotacji kału. Leczenie kokcydiozy polega na podaniu preparatu zawierającego toltrazuryl. W leczeniu używa się również sulfonamidów. Tasiemiec pchli (Dipylidium caninum) Jest to powszechnie występujący tasiemiec psów i kotów. Do zarażenia dochodzi poprzez zjedzenie żywiciela pośredniego, którym są pchły i wszoły. Również człowiek w ten sposób może zarazić się pasożytem, choć zdarza się to bardzo rzadko. Dorosły tasiemiec rozwija się w jelicie cienkim zwierząt. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania kału metodą flotacji. Możliwe jest również zaobserwowanie członów tasiemca wypełzających z odbytu psa lub kota i wywołujących świąd tej okolicy. Zwalczanie polega na podaniu preparatów zawierających prazikwantel. Bardzo ważne jest również zwalczanie pasożytów zewnętrznych zwierzęcia, aby nie zarażały zwierzęcia tasiemcem. Tasiemiec jednojamowy (psi) (Echinococcus granulosus) Jest to niewielkich rozmiarów tasiemiec bytujący w jelicie cienkim psów i niektórych psowatych, z wyjątkiem lisów. U człowieka tasiemiec jest przyczyną bąblowicy, spowodowanej zjedzeniem jaj znajdujących się w odchodach zakażonych tasiemcem psów. Dorosłe osobniki bytują w jelicie cienkim psowatych. Po osiągnięciu dojrzałości odrywa się ostatni człon tasiemca i zostaje wydalony z kałem. Zawarte w nim jaja są od razu inwazyjne dla żywicieli pośrednich, którymi są owce i świnie. Zarażają się one jajami poprzez zjedzenie ich ze skażonego środowiska. Larwy w żywicielu pośrednim przechodzą do wątroby i płuc, gdzie rozwijają się w cysty zawierające wiele niedojrzałych tasiemców. Pies zaraża się tasiemcem poprzez zjedzenie mięsa żywiciela pośredniego zawierającego cysty z tasiemcami. Objawy kliniczne mogą nie występować. Przy masywnej inwazji pasożytem pojawiają się biegunka, zaparcie,... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Animal Expert" Dostęp do wszystkich archiwalnych numerów czasopisma w wersji elektronicznej Zniżki na konferencje i szkolenia ...i wiele więcej! Sprawdź

Poziom utlenionego glutationu w tkankach jelita jest wyższy u osób z WZJG co potwierdza zwiększony stan zapalny u takich osób. 236) pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/9590426/ Może dojść do zaburzeń metabolizmu maślanu i glutaminy (wielu ją przecież bierze na uszczelnienie śluzówki jelit także w tym wypadku może to nic nie dać).

Pies, samiec, 8 miesięcy, bernardyn, o imieniu ŁOBUZ Właściciele przywieźli psa do Kliniki Weterynaryjnej THERIOS z powodu braku apetytu i pragnienia oraz apatii od kilku dni. Nie zauważyli biegunki ani wymiotów, piesek oddawał twardy, ciemny kał. Badanie kliniczne i postępowanie w dniu pierwszej wizyty: Stwierdzono temp. 38,6°C, błony śluzowe nieznacznie nastrzykane, w prostnicy niewielką ilość lepkiego, brązowego kału. Omacywaniem stwierdzono w jelitach podłużny twór, najprawdopodobniej ciało obce. Badania krwi nie wykazały stanu zapalnego ani niedokrwistości, jedyną nieprawidłowością była zwiększona ilość monocytów (krwinek białych, których ilość wzrasta przy stanach martwicowych i ropnych). Na zdjęciu Rtg jamy brzusznej widoczne były odcinkowo zgazowane jelita, a w okolicy żołądka poszerzenie jelit. Nie stwierdzono cieniującego ciała obcego. Pacjent został nawodniony dożylnie, otrzymał leki przeciwbakteryjne i rozkurczowe i został na życzenie właścicieli wypisany do domu z zaleceniem zabiegu operacyjnego. 10 dni później właściciele telefonicznie zadeklarowali chęć eutanazji psa. Jeden z pracowników KW Therios zdecydował pokryć koszty zabiegu pod warunkiem możliwości zatrzymania psa. Zabieg operacyjny: Operacja wykonana została w znieczuleniu wziewnym. Dr Jacek Ingarden wykonujący zabieg stwierdził w jelitach cienkich obecność kłębów papierowo-foliowych oraz licznych zrostów w jamie brzusznej (fot. 3 i 4). Konieczna była plastyka jelita i rozpreparowanie pozrastanych jelit i narządów wewnętrznych (fot. 5). Po wybudzeniu pacjent został wydany pod opiekę nowego właściciela. Następnego dnia pacjent zaczął przyjmować pokarmy stałe. Obecnie, 2 tygodnie od operacji, czuje się dobrze, jest karmiony dietetyczną karmą i wykazuje duże zainteresowanie wszelkimi znaleziskami ogrodowymi... Maja Ingarden Zgłoś swój pomysł na artykuł Choroba ta bowiem może mieć podłoże alergiczne (alergeny lotne, jak i pokarmowe), ale równocześnie przyczyną może być obecność ciała obcego w oku, która wywołuje łzawienie, przekrwione oczy u psa, podrażnienie, a w konsekwencji stan zapalny. Dodatkowo przyczyną zapalenia oka u psa może okazać się podwinięta powieka czy

Zapalenie jelit to dosyć częsta przypadłość, pojawiająca się zarówno u psów jak i kotów. Jeśli Twój pies cierpi na przewlekłe biegunki, bóle brzucha, ma częste wzdęcia, gazy, czy chudnie mimo normalnego apetytu- udaj się z nim do lekarza weterynarii. Objawy te mogą między innymi wskazywać na zapalenie jelit u psa. 1. Zapalenie jelit u psa – co to właściwie jest? 2. Jakie są najczęstsze przewlekłe choroby jelit u psów? Zespół jelita drażliwego Zapalenie jelit reagujące na dietę Biegunka reagująca na antybiotyki Nieswoiste zapalenie jelit (IBD) 3. Zapalenie jelit u psa – jak leczyć? Pierwsza pomoc z domowej apteczki 4. Jak jeszcze mogę pomóc swojemu psu? 5. Zapalenie jelit u psa – rokowania Zapalenie jelit u psa – co to właściwie jest? Zapalenie jelit może być wywołane przez wiele różnych czynników. Mogą być to zakażenia wirusowe (parwowiroza, koronawiroza, nosówka), zakażenia bakteryjne (Campylobacter, Clostridium, Salmonellae), grzybicze, pasożytnicze (obecność glist, tasiemców, lamblii, kokcydiów). Objawy są do siebie bardzo podobne, przejawiają się głównie w postaci nawracających biegunek. Jeśli u naszego psa zauważymy nawracające biegunki, warto udać się do lekarza weterynarii, który ustali przyczynę choroby i dostosuje odpowiednie leki. Jakie są najczęstsze przewlekłe choroby jelit u psów? Zespół jelita drażliwego Stwierdzono, że 10-15% psów z przewlekłymi biegunkami z jelita grubego cierpi na zespół jelita drażliwego. Chore psy mają nawracające biegunki, śluz w kale, może pojawić się częstsza potrzeba wypróżnień. Inne objawy to wymioty czy bóle brzucha. Predysponowane są psy raz małych bardzo silnie przywiązane do jednego właściciela (objawy nasilają się podczas rozłąki), psy nerwowe, żywione karmą ubogą we włókno pokarmowe, psy z nadwrażliwością pokarmową. Zapalenie jelit reagujące na dietę Występuje najczęściej u młodych psów. Objawy są następujące: częstsza defekacja, napinanie się do oddawania kału, śluz, krew w kale, duża ilość niestrawionego jedzenia w kale. W przypadku zapalenia jelit reagującego na dietę należy wprowadzić pokarm o większej biodostępności składników, co zmniejszy ilość niestrawionych resztek, wprowadzić odpowiednią florę jelitową, prebiotyki oraz wyższy stosunek kwasów tłuszczowych omega3: omega6 Biegunka reagująca na antybiotyki Biegunka reagująca na antybiotyki to zespół, występujący u młodych psów ras dużych z przewlekłą lub nawracającą biegunką z jelita cienkiego albo z objawami podobnymi do zapalenia okrężnicy. W przebiegu choroby może pojawić się żarłoczność i zjadanie własnego kału, chociaż niektóre psy mogą także tracić apetyt. Nieswoiste zapalenie jelit (IBD) IBD jest idiopatycznym stanem zapalnym przewodu pokarmowego, powodującym nieswoiste objawy kliniczne wraz z naciekiem zapalnym oraz zmianami morfologicznymi w ścianie jelit. Czynnikiem wyzwalającym kaskadę reakcji prowadzącą do zapalenia błon śluzowych są prawdopodobnie nieprawidłowe interakcje pomiędzy wrodzonym systemem immunologicznym gospodarza a mikroflorą jelitową. Objawy kliniczne towarzyszące IBD są nieswoiste. Najczęściej występuje przewlekła lub nawracająca biegunka, wymioty, utrata masy ciała oraz brak łaknienia. Zapalenie jelit u psa – jak leczyć? Pierwsza pomoc z domowej apteczki Zawsze zalecam zwierzętom leki weterynaryjne, zarejestrowane i przeznaczone specjalnie dla nich. Warto w domu mieć taką psią apteczkę, by w razie czego móc szybko zareagować i podać już coś psu, przed wyruszeniem do gabinetu. Możesz poprosić swojego lekarza weterynarii o przygotowanie kilku dawek leków przeciwbiegunkowych, czy to w postaci specjalnej pasty, proszku, czy tabletek. Jeśli jednak u Twojego psa pojawi się biegunka, a nie masz pod ręką nic psiego, możesz podać mu kilka leków z własnej apteczki. a) smecta – czyli bezpieczny lek przeciwbiegunkowy, często stosowany u dzieci. Możemy rozrobić saszetkę z wodą i podać psu łyżeczką do pyska. Podajemy 1 saszetkę na około 15 kg. Jeśli pies waży ok. 30 kilo można podać dwie saszetki. b) węgiel leczniczy – możemy zastosować węgiel, jednak dawki wychodzą bardzo duże. Na 1 kilogram masy ciała należy podać aż 1g, czyli 1000 mg. Pies ważący około 10 kilo musiałby przyjąć nawet około 30 tabletek (po 300 mg), żeby uzyskać jakikolwiek efekt. Węgiel leczniczy polecany jest u psów przy podejrzeniu zatruć, czy infekcjach bakteryjnych, ponieważ silnie wiąże toksyny. c) stoperan – substancją czynną leku jest loperamid. Podaje się go w dawce 0,04-0,08 mg/kg, jednorazowo. Przeciwwskazany jest jednak u szczeniąt, przy niedrożnościach jelit oraz przy ostrym, bakteryjnym zapaleniu jelit. U niektórych ras psów jakiś czas temu stwierdzono zwiększoną wrażliwość na pewne leki weterynaryjne. Dzieje się tak za sprawą mutacji genu MDR1, który odpowiada za prawidłowe wchłanianie leków. MDR1 to białko transportowe, które znajduje się na komórkach wyścielających ściany naczyń krwionośnych. Jego rolą jest zatrzymanie leków i związków toksycznych w naczyniach krwionośnych mózgu. Gdy takie białko ulegnie mutacji (uszkodzeniu) traci swoją funkcję i nie pełni już roli bariery krew-mózg. Wszystkie nieodpowiednie substancje bez przeszkód przedostają się do tkanki mózgowej a to może prowadzić do wystąpienia ciężkich objawów neurotoksycznych. Do ras wrażliwych należą głównie: owczarek australijski, border collie, owczarek szkocki długowłosy, owczarek angielski, owczarek niemiecki, pozostałe psy pasterskie, whippet długowłosy, owczarek staroangielski, owczarek szetlandzki, silken windhound i wszystkie ich mieszanki. Loperamid jest na liście leków, które mogą spowodować takie objawy, więc nie powinno się go stosować u wyżej wymienionych ras. d) nifuroksazyd – lek ten nie wchłania się z przewodu pokarmowego, dlatego działa w ściśle zainfekowanej strefie jelit. Nie wpływa negatywnie na swoistą florę bakteryjną. Nifuroksazyd działa zwykle dopiero po kilku dniach, jednak, jeśli biegunka minie szybko, nie należy odstawiać leku i nadal podawać go około 5-7 dni. Dawka dla psa to mniej więcej 100-250 mg na psa 15-kilowego. Najlepiej jest rozdzielić tą dawkę na dwa podania. e) no-spa – działa rozkurczowo na mięśniówkę gładką, więc oprócz zlikwidowania uczucia napięcia w jamie brzusznej, „uspokoi” trochę nadmiernie pracujące jelita. Nospę można podawać 2-3 razy dziennie w dawce ok. 2-4 mg/kg. Pamiętajmy jednak, że tabletki te są bardzo gorzkie, dlatego warto je zawinąć w coś smacznego, żeby pies nie wyczuł tego nieprzyjemnego smaku. Nie poleca się w tym przypadku rozkruszać tabletek, rozcieńczać z wodą i podawać w ten sposób do pyska. Większość psów czując gorzki smak lekarstwa zacznie się ślinić i większość leku wydostanie się na zewnątrz. f) probiotyk – intensywna biegunka bardzo szybko prowadzi do rozregulowania pracy przewodu pokarmowego, usunięcia z niego dobrych bakterii, dlatego bardzo ważne jest wdrożenie odpowiedniej flory. Możemy zastosować ludzki probiotyk, jednak teraz na rynku dostępne są znacznie lepsze, weterynaryjne probiotyki, gdzie flora bakteryjna jest izolowana z przewodu pokarmowego psa, więc na pewno będzie dla nich bardziej odpowiednia. Jeśli biegunka nie ustąpi po dobie albo dołączą się dodatkowe objawy warto udać się z psem do lekarza weterynarii. Jak jeszcze mogę pomóc swojemu psu? Jeśli zauważysz u swojego psa biegunkę, a nie jest to szczeniak, możesz zrobić mu 24-godzinną głodówkę. Pobudzone biegunką jelita i tak nadmiernie pracują, więc nie warto dokładać im kolejnego zadania, polegającego na trawieniu i wchłanianiu. Poza tym dzięki głodówce pomożemy zregenerować się podrażnionym kosmkom jelitowym. Pamiętajmy jednak o stałym dostępie do świeżej wody do picia. Zapalenie jelit u psa – rokowania Dobór odpowiedniego leczenia zależy od rodzaju choroby. Rokowanie także może być bardzo różne. Jeśli przyczyną stanu zapalnego jelit są pasożyty- rokowanie jest na ogół dobre, wystarczy tylko dokładnie odrobaczyć naszego pupila. Podobnie jest w przypadku zapalenia jelit spowodowanego nieodpowiednią dietą. Po dobraniu odpowiedniej karmy dla psa, wszystko powinno wrócić do normy. W przypadku biegunki reagującej na antybiotyki rokowanie jest generalnie dobre, chociaż może dochodzić do nawrotów po przerwaniu podawania leków przeciwbakteryjnych albo konieczne może być leczenie długoterminowe lub powtarzane. Inne choroby jelit mają gorsze rokowania, a leczenie może potrwać do końca życia.

Czasem stan zapalny w jelitach prowadzi do przepuszczalności jelit, w której ciasne połączenia utrzymujące ścianę jelita stają się luźne. W przypadku objawu SIBO, jakim są nieszczelne jelita , toksyny, mikroby i niestrawione cząsteczki jedzenia mogą przedostać się przez te nieszczelności do krwioobiegu, gdzie układ

Zapalenie trzustki u psa to choroba, która może zagrażać nie tylko zdrowiu, ale również życiu czworonoga. Objawy tego schorzenia początkowo bardzo często są niespecyficzne, dlatego też postawienie diagnozy nie zawsze jest proste i wymaga wykonania badań dodatkowych. Zacznijmy jednak od początku. Trzustka – mały narząd o ważnych funkcjach życiowych Trzustka to narząd gruczołowy, położony wzdłuż żołądka i dwunastnicy psów. Ze względu na budowę anatomiczną, w trzustce psa możemy wyróżnić: głowę trzustki ,trzon trzustki,ogon trzustki,przewód trzustkowy. Trzustka jest zbudowana z dwóch rodzajów tkanki gruczołowej i ze względu na funkcje tych tkanek, w trzustce psa możemy wyróżnić: część zewnątrzwydzielniczą – to tkanka pęcherzykowa produkująca enzymy trawienne, które umożliwiają psu trawienie pokarmu (i to właśnie enzymy trawienne odgrywają dużą rolę w patomechanizmie zapalenia trzustki u psa! Ale o tym w dalszej części artykułu.)część wewnątrzwydzielniczą – to tak zwane wyspy trzustkowe produkujące hormony – między innymi insulinę i glukagon. Funkcje zewnątrzwydzielniczej części trzustki u psa Część egzokrynna trzustki psa pełni następujące funkcje: Produkuje sok trzustkowy, zawierający następujące (najczęściej w postaci nieczynnych proenzymów) enzymy trawienne: chymotrypsyna,trypsyna, aminopeptydazy,elastazy,lipazy trzustkowe,amylazy,nukleazy. Ułatwia wchłanianie witaminy dopuszcza do rozwoju bakterii w początkowym odcinku jelita korzystnie na błonę śluzową jelit. Enzymy trawienne gromadzone są w zymogenach, a następnie przewodami trzustkowymi dostają się do dwunastnicy. Tam dochodzi do ich aktywacji i biorą one udział w trawieniu długołańcuchowych związków pokarmowych, takich jak białka, cukry i tłuszcze. To właśnie te enzymy trawienne mogą spowodować samostrawianie tkanki trzustki, co w konsekwencji prowadzi do zapalenia trzustki u psa! Funkcje wewnątrzwydzielniczej części trzustki psa Wyspy Langerhansa, czyli wyspy trzustkowe, to część endokrynna trzustki. Stanowią one tylko około 2% całkowitej masy narządu. Pełnią jednak niezwykle istotną funkcję – wydzielają do krwi następujące substancje: Insulina – to hormon peptydowy regulujący poziom glukozy we krwi (obniża stężenie glukozy we krwi). Jej niedobór skutkuje zaburzeniami gospodarki węglowodanowej w ogranizmie i w efekcie prowadzi do rozwinięcia – hormon polipeptydowy stymulujący wzrost stężenia glukozy we krwi (antagonista insuliny). trzustkowy. Przyczyny zapalenia trzustki u psa Dlaczego psy stosunkowo często chorują na zapalenie trzustki? Przyczyny zapalenia trzustki u psa zazwyczaj są nieznane. W żargonie medycznym schorzenie o nieznanej etiologii nazwane jest „idiopatycznym”. Istnieje jednak szereg czynników, które mogą predysponować do wystąpienia zapalenia trzustki u Twojego psa: dieta wysokotłuszczowa,brak ruchu,otyłość,pourazowe zaburzenia w krążeniu krwi w trzustce,niepożądane działanie niektórych leków np. glikokortykosterydów, sulfonamidów, azatiopryny,podniesienie poziomu wapnia oraz trójglicerydów we krwi,procesy autoimmunologiczne,niedrożność przewodów trzustkowych,ciężkie stany zapalne jelit, na przykład parwowiroza, wtórnie wywołujące zapalenie trzustki u psa,rasa – rasy predysponowane do wystąpienia zapalenia trzustki to sznaucery miniaturowe, cavalier king charles spaniele, border collie, yorkshire terrier, cocker spaniel angielski. Jak dochodzi do zapalenia trzustki u psa? Znasz już czynniki ryzyka do wystąpienia zapalenia trzustki u psa. A co dalej? Jak to naprawdę działa? Gdy zadziała jeden z czynników predysponujących do wystąpienia zapalenia trzustki u psa, może dojść do nadmiernej aktywacji trzustkowych enzymów trawiennych. Związki te fizjologicznie aktywowane są w dwunastnicy. Ich wzmożona aktywacja prowadzi do uszkadzania ścian naczyń krwionośnych, powstawania obszarów martwicowych i zmian obrzękowych, samostrawiania miąższu trzustki, a także uszkadzania okołotrzustkowej tkanki tłuszczowej. Dochodzi wtedy do stanu zapalnego narządu. Następstwem zapalenia trzustki u psa może być uszkodzenie i niewydolność innych narządów – nerek, wątroby, płuc, układu krążenia. Objawy zapalenia trzustki u psa Objawy zapalenia trzustki u psa bardzo często są niespecyficzne i mogą występować także przy wielu innych schorzeniach. Do najczęściej obserwowanych symptomów tej choroby należą: brak apetytu,wymioty,biegunka,posmutnienie,gorączka,ból brzucha,osłabienie,przyspieszony oddech,odwodnienie. Jak widzisz, objawy te są mało charakterystyczne. Dlatego jeśli Twój pies dziwnie się zachowuje i zaobserwujesz jeden lub kilka z wyżej wymienionych objawów, koniecznie zabierz czworonoga do weterynarza. Zapalenie trzustki u psa – jak przebiega choroba? Ze względu na przebieg choroby, klinicyści wyróżniają dwa rodzaje zapalenia trzustki u psa – postać ostrą i przewlekłą. Postać ostra To stan nagłej aktywacji trzustkowych enzymów trawiennych. Prowadzi to do obrzęku śródmiąższowej części trzustki oraz rozpoczęcia procesu samostrawiania narządu. Enzymy trzustkowe uszkadzają narząd i okoliczne tkanki. Może to prowadzić do nieodwracalnych zmian w organizmie Twojego psa. Objawy przy ostrej postaci zapalenia trzustki u psa najczęściej są gwałtowne i mocno nasilone. Postać przewlekła Ten stan częściej występuje u kotów niż u psów. Polega na nawracającym bądź utrzymującym się ciągłym stanie zapalnym trzustki. Objawy zazwyczaj są łagodniejsze i mniej nasilone niż przy ostrym zapaleniu trzustki u psa. Diagnostyka zapalenia trzustki u psa Postawienie właściwej diagnozy to element kluczowy do rozpoczęcia prawidłowego leczenia zapalenia trzustki u psa. Dla mnie oraz moich kolegów i koleżanek z branży niezwykle istotne są: Wywiad lekarski – wszelkie informacje na temat objawów występujących u zwierzęcia, przyjmowanych przez niego leków, żywienia, trybu życia, niecodziennych sytuacji (np. zjedzenie ciała obcego) przybliżają nas do rozpoznania kliniczne pacjenta – pozwala wyłapać istotne objawy, na przykład gorączkę, tkliwość brzucha czy zażółcenie błon krwi – dostarcza niezwykle cennych informacji na temat stanu narządów wewnętrznych. Lekarz weterynarii z pewnością wykona badanie morfologiczne, pozwalające ocenić występowanie ewentualnej anemii, a także nasilenie stanu zapalnego w organizmie psa. Wśród badań biochemicznych szczególnie istotny jest pomiar aktywności enzymów wątrobowych, cholesterolu, poziomu specyficznej lipazy trzustkowej u psa (w skrócie cPL) – to enzym swoisty dla psiego gatunku, a jego stężenie odnosi się tylko i wyłącznie do trzustki. Podwyższenie poziomu psiej lipazy trzustkowej świadczy o zapaleniu trzustki u rentgenowskie – pozwala wyeliminować inne przyczyny bolesnego brzucha (na przykład ciało obce, uraz).Badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej – dostarcza dodatkowych informacji na temat stanu narządów jamy brzusznej, w tym trzustki. Leczenie zapalenia trzustki u psa Każde leczenie psa z zapaleniem trzustki ma charakter indywidualny, dostosowany do potrzeb czworonoga. W zależności od stanu klinicznego pacjenta i występujących u niego objawów, w leczeniu zapalenia trzustki u psa stosuje się: Dietę niskotłuszczową typu „low fat”! Prawidłowe żywienie podczas zapalenia trzustki jest jednym z kluczowych elementów terapii! Być może przeczytałeś/przeczytałaś gdzieś, że przy zapaleniu trzustki u psa należy zachować 4-5-dniową głodówkę. Spieszę z wyjaśnieniem i sprostowaniem! Dawniej rzeczywiście uważano, że aby ograniczyć proces zapalny przebiegający w trzustce, należy „wyciszyć” działanie narządu. Miała temu służyć głodówka. Niestety dalsze badania i doświadczenia pokazały, iż dłuższa głodówka powoduje śmierć enterocytów (komórek błony śluzowej jelit), co w następstwie powoduje zaburzenia wchłaniania jelitowego! Najnowsze stanowisko zakłada więc, że nie poddajemy zwierzęcia głodówce, lecz pozwalamy mu jeść odpowiednie pożywienie o obniżonej zawartości tłuszczu. Płynoterapię – ponieważ zapalenie trzustki u psa często przebiega z wymiotami i biegunką, zwierzęta cierpiące na to schorzenie niejednokrotnie są odwodnione i potrzebują odpowiedniej płynoterapii przeciwbólowe – zapalenie trzustki u psa może przebiegać z silną bolesnością jamy brzusznej (mój ostatni pacjent z zapaleniem trzustki z powodu tak zwanego „ostrego brzucha”, czyli intensywnego bólu, nie był w stanie wstać na kończyny tylne). Należy zapewnić psu wszelki możliwy komfort, stosując odpowiednie leki przeciwwymiotne – najlepiej sprawdzają się leki nowszej generacji, na przykład maropitant. To lek wyhamowujący odruch wymiotny poprzez działanie na ośrodkowy układ – powinny być stosowane tylko w przypadku potwierdzenia infekcji bakteryjnej. Jednak z uwagi na to, iż najczęściej przyczyna zapalenia trzustki u psa jest nieznana, wielu lekarzy klinicystów decyduje się na podaż przyczynowe – jeśli tylko znana jest przyczyna zapalenia trzustki u psa, konieczne jest jej wyeliminowanie bądź leczenie przyczynowe (na przykład leczenie hiperkalcemii czy ograniczenie ekspozycji na niepotrzebne leki).Leczenie powikłań zapalenia trzustki u psa (na przykład zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej czy ostrej niewydolności nerek). Powikłania zapalenia trzustki u psa Cukrzyca W następstwie silnie i gwałtownie przebiegającego zapalenia trzustki u psa, może dojść do uszkodzenia części endokrynnej trzustki. Zaburzona zostaje wtedy produkcja hormonów regulujących gospodarkę węglowodanową i może rozwinąć się cukrzyca. Cukrzyca jest chorobą metaboliczną, charakteryzującą się podwyższonym poziomem glukozy we krwi. Przewlekła hiperglikemia powoduje uszkadzanie i dysfunkcję innych narządów organizmu czworonoga (na przykład nerek czy oczu). Cukrzyca u psa wymaga dożywotniej podaży insuliny. Zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki Zapalenie trzustki u psa może również spowodować uszkodzenie części egzokrynnej narządu. Skutkuje to brakiem produkcji odpowiedniej ilości enzymów trawiennych. Zwierzę, mimo przyjmowania pokarmu, nie jest w stanie prawidłowo go trawić i nie przyswaja substancji odżywczych. Schorzenie to wymaga dożywotniej suplementacji enzymów trawiennych.

^{Stan zapalny może obejmować zarówno jelito cienkie, jak i jelito grube. Objawy są bardzo zróżnicowane. U dzieci choroby zapalne jelit są o tyle groźne, że niosą poważne ryzyko odwodnienia. Zapalenie jelit u dziecka na tle infekcyjnym. Choroby zapalne jelit mogą być spowodowane zakażeniem wirusowym, pasożytniczym bądź bakteryjnym.}

Jeśli problem ten dotyczy głównie okolic żołądka, mówimy o refluksie żołądkowo-przełykowym, czyli IGOR. Jeśli dotyczy zaś on jelita grubego lub cienkiego, mówimy właśnie o IBD (nieswoiste zapalenie jelit). W praktyce te dwa zagadnienia ściśle łączą się ze sobą, ponieważ większość psów z IBD miało w przeszłości nawracające lub przewlekłe wymioty i/lub biegunkę. Co powoduje tę chorobę? Przyczyna IBD jest niestety jeszcze słabo poznana. W rzeczywistości wydaje się, że istnieje ich kilka: infekcja pasożytnicza lub bakteryjna (np. Salmonella, E. coli lub Giardia), reakcja na określone białko w diecie naszego psa, liczne niedobry witamin, stres u psa, zachwianie równowagi flory jelitowej czy rozregulowanie układu odpornościowego. W większości przypadków nie można ustalić jednak dokładnej przyczyny. Wiadomo również, że coraz częstsze stosowanie licznych środków medycznych powoduje niewytłumaczalny wzrost zachorowań na wciąż tak rzadko diagnozowane IBD, którego gwałtowny wzrost możemy obserwować w ciągu ostatnich lat. Nieswoiste zapalenie jelit jest niestety bardzo trudne do leczenia. Zarówno z punktu widzenia terapii medycznej, a w dłuższej perspektywie czasowej, również w jej trwałej profilaktyce. Bez względu na przyczynę końcowym rezultatem jest to, że wyściółka jelita zostaje zaatakowana przez komórki zapalne. W konsekwencji wywołuje to reakcję typu alergicznego w całym przewodzie pokarmowym. To zapalenie zaburza zdolność trawienia i wchłaniania składników odżywczych. Nieswoiste zapalenie jelit – czy znasz najczęstsze objawy? częste przelewanie/bulgotanie w jelitach zwiększona częstotliwość oddawania kału pojawiająca się krew w kale lub wręcz krwiste odchody stolce pokryte śluzem częste biegunki częste mlaskanie, lizanie np. dywanów zgaga/refluks Objawy IBD są najczęściej jednak bardzo indywidualne i nie zawierają wszystkich symptomów jednocześnie. Sporadycznie pojawiają się one już w młodości, najczęściej uznawane są za incydentalne i nie wzbudzają podejrzeń lekarza weterynarii. Objawy nasilają się wraz z wiekiem psa, zarówno pod względem intensywności, jak i częstotliwości. Jakie rasy są podatne na zachorowanie? Przypadki IBD znajdziemy wśród wszystkich psów, niezależnie od rasy. Pewne preferencje do występowania tej choroby zostały jednak opracowane przez zespół marki LupoVet na podstawie wieloletnich badań opartych o ponad 6 tys. przypadków, które podzielone zostały na 3 grupy: 1. Psy pozbawione możliwości pracy, np. golden retriever, owczarek australijski, border collie, west highland white terrier, jack russell terrier. 2. Psy będące bardzo blisko ludzi – miniaturowe, jak np. chihuahua, maltańczyk, hawańczyk, bichon frisé, buldog francuski, mops i ich hybrydy. 3. Psy straumatyzowane w okresie szczenięcym (separacja, porzucenie, oczekiwanie na właściciela), zwłaszcza w krajach Europy Południowej. Poniżej w skrócie przedstawiono charakterystykę psa chorującego na stany zapalne związane z jelitem grubym i cienkim, która powstała w trakcie wieloletnich badań głównego lekarza weterynarii i twórcy marki LupoVet dr. Elmara Breuera, który od wielu lat zajmuje się zagadnieniem IBD u psów. Jelito grube jako słaby punkt – klasyczne nieswoiste zapalenie jelit u psów Dobre samopoczucie, zwykle bez występowania gorączki Stolec uformowany, ale podzielony na kilka części (w formie małych kiełbasek) Ogólny rosnący niepokój u psa, a czasem także przerażenie i nieuzasadniona agresja (jako objawy psychosomatyczne) Nieśmiałość/strachliwość Fobie Zauważalne przelewanie/bulgotanie w jelitach Bolesny brzuch u psa Częste oddawanie kału (od 3 do 10 razy dziennie) Gwałtowne oddawanie stolca bez dużej objętości, nasilające się w nocy W większości czasu objętościowo małe ilości kału Przeważnie kał pokryty śluzem, czasami także (lekko) krwawe biegunki Narastające z biegiem lat i nasilające się rzuty choroby Leczenie pojawiającej się biegunki (klasyczne) jest mało skuteczne Krótkotrwała pozytywna reakcja na dożylne podanie kortyzonu Podwyższone stężenie CRP (tzw. białko ostrej fazy), obniżony kwas foliowy Często umiarkowanie podwyższone stężenie lipazy oraz enzymów wątrobowych z powodu niedrożności przewodów żółciowych Środek ciężkości – jelito cienkie – refluks żołądkowo-przełykowy (IGOR) Refluks – zwracanie wodnistych/śluzowatych, częściowo kwaśnych, żółtawo-zielonkawych treści żołądka często w nocy Odgłosy przelewania/bulgotania w jelitach, szczególnie w trakcie spoczynku lub w nocy Mlaskanie, ślinienie się, odbijanie Przyjmowana przez psa pozycja modlitwy z powodu niespecyficznego bólu w górnej części brzucha, związanego np. z możliwym wystąpieniem zapalenia trzustki Problemy z porannym trawieniem – nagłe lizanie dywanu Niepokój, przerażenie, niestabilność emocjonalna Defekacja niewzbudzająca podejrzliwości Ogólnie rosnący niepokój lub przerażenie (czynnik psychosomatyczny) Nieśmiałość Fobie Pojawiająca się i rosnąca agresja Wyniki CRP (tzw. białko ostrej fazy) w normie, z wyjątkiem często występujących form mieszanych z klasycznym IBD; diagnostyka laboratoryjna często niepozorna Sporadyczne podejrzenie zapalenia trzustki, ze względu na podniesione wartości enzymów trzustkowych Obraz przełyku w badaniu gastroskopem niespecyficzny, możliwy istniejący wrzód lub stan zapalny Standardowa terapia IBD związana z zapaleniem jelita grubego Obecnie standardowa diagnostyka związana z zapaleniem jelita grubego obejmuje: badania odbytnicy i w razie potrzeby endoskopowe wykluczenie nowotworu wraz z pobraniem jego wycinka, wykluczenia zakażenia Giardią i innymi pasożytami (badanie kału ELISA) oraz badania krwi (tzw. profil trzustkowo-jelitowy), dzięki któremu można określić ewentualny stan zapalny trzustki czy niedobory witaminy B12 i kwasu foliowego. Po postawionej diagnozie standardowa terapia IBD w ostrej fazie choroby obejmuje krótkotrwałe dożylne podawanie kortykosteroidów (np. Deksametazonu), przy jednoczesnym podawaniu sulfasalazyny (3 x 8 mg na kg żywej wagi psa na dzień) przez co najmniej 6 tygodni (ale zwykle w mniejszych dawkach ciągłych) w celu regulacji patofizjologicznej serii limfocytowych komórek jelitowych (MALT = tkanka limfatyczna związana z błoną śluzową). Zdarza się, że w wyjątkowo trudnych przypadkach terapia lekami (kortykosteroidami oraz sulfasalazyną) trwa przez całe życia psa równolegle z dietą IBDerma-Hyposens, która ma na celu podniesienie jakości jego życia. Produkty LupoVet gwarantują, że karmy nie zawierają innych węglowodanów, niż te zadeklarowane w składzie, ponieważ przy tego typu schorzeniu, jakim jest IBD, nie należy podawać psu: zbóż czy wędlin, które mogą zawierać gluten, otrębów, makaronów, ziemniaków oraz niewiadomego pochodzenia i sztucznie konserwowanych smakołyków. Standardowa terapia IBD związana z zapaleniem jelita cienkiego oraz refluksem żołądkowo-przełykowym (IGOR) W przeciwieństwie do klasycznego IBD, IGOR jest o wiele trudniejszy w leczeniu i wymaga indywidualnego podejścia. Zgodnie z doświadczeniem marki LupoVet, leczenie weterynaryjne w tym przypadku koncentruje się na częstych dziennych dawkach pokarmu (4-5 razy). Karmimy psa np. karmą IBDerma-Hyposens uzupełnioną konserwą zawierającą w 100% mięso z kozy oraz suplementem IGOReflux Intense jako uzupełnienie diety. W indywidualnych przypadkach można dodać do kuracji Lupo-tryptofan oraz włączyć do diety psa świeżą kapustę kiszoną w ilości do 1% żywej wagi psa na dzień oraz podawać dojrzały sera typu Limburger w celu uzyskania pozytywnego wpływu na mikroflorę jelit. Dobre efekty zagwarantuje nam właśnie odpowiednia dieta, ale równie ważna jest stała współpraca z naszym lekarzem weterynarii. Doświadczenia z lekami z grupy blokerów receptora H2 w dłuższej perspektywie pokazują, że nie rozwiązują one niestety problemu. Przy refluksie żołądkowo-przełykowym u psa odradza się podawanie produktów, mogących prowokować do żucia, ponieważ nasilają one wydzielanie kwasu żołądkowego. Rokowania w chorobie Podsumowując, jeśli zauważysz u swojego psa którykolwiek z objawów IBD podanych powyżej, skonsultuj się ze swoim lekarzem weterynarii w celu dalszej diagnostyki. Spróbuj wprowadzić zmiany w diecie twojego psa. Wszystko po to, byś mógł kontrolować chorobę w sposób holistyczny, uwzględniający ciało i duszę jedynego w swoim rodzaju pacjenta, jakim jest twój pies. Kompleksowa diagnostyka, bez względu na to, jak będzie szczegółowa, jest całkowicie niezadowalająca przy zastosowaniu jedynie terapii czysto leczniczej, nie uwzględniając przy tym diety. Przypadki IBD, ale także IGOR, które gwałtownie wzrosły w ostatnich latach, dostarczyły LupoVet pozytywnych i optymistycznych wyników ze stosowania receptury IBDerma-Hyposens. Często przy tym przewlekłym schorzeniu, dzięki karmom IBDerma-Hyposens, można osiągnąć trwałą remisję objawów i bardzo dobry stan ogólny psa. Z kolei leki, które zwykle powodują działania niepożądane, należy ograniczyć do minimum. Wielu pacjentów z czasem też wypracowuje swoje własne schematy leczenia w oparciu o dietę i produkty LupoVet, ograniczając przy tym lub usuwając trwale objawy IBD/IGOR. Unikamy w ten sposób, w miarę możliwości, ingerowania we wrażliwy, „dobry” mikrobiom, który odpowiada również za dobre samopoczucie psychiczne twojego psa. Autor: Hanna Lewandowska – Artykuł sponsorowany

. 757 457 133 66 428 518 400 692

stan zapalny jelit u psa