Wojski zarządzał domem w Soplicowie. Pielęgnował tradycje szlacheckie (polowanie, gra na rogu). Ostatnią grupą szlachty polskiej z XIXw. Była szlachta zaściankowa, którą reprezentowali w utworze Gerwazy, Protazy oraz szlachta z zaścianku Dobrzyń. Gerwazy czyli Klucznik, Rembajło był odważny, waleczny, wierny swemu panu (stolnikowi).
Gra Wojskiego na rogu - "Pan Tadeusz" - interpretacja Nie od dziś wiadomo, ze nic tak nie oddziałuje na naszą wyobraźnie jak poezja i muzyka. Adam Mickiewicz, jako poeta był wiec odpowiedzialny za pobudzanie naszych zmysłów poprzez dzieła literackie. To jednak jemu, jako wielkiemu wieszczowi nie wystarczało. Chciał dotrzeć do czytelnika inną drogą, przez muzykę. Oczywiście nie poprzez komponowanie na fortepianie czy innych instrumentach muzycznych. Chciał to przekazać w doskonalszej wersji. W epopei narodowej pan Tadeusz dokonał wiec niesamowitego połączenia, którego nikomu wcześniej się nie udało. Oto czytając takie fragmenty jak Koncert jankiela czy Grę Wojskiego na rogu, mamy wrażenie ze autentycznie słyszymy te dźwięki, ze jesteśmy tam. Dokonał wręcz fantastycznego połączenia, które wydawało by się z niemożliwego. Połączył w jedno muzykę i poezje. Idealnie to obrazuje fragment, gdy Wojski gra na rogu. Oto gdy o polowaniu na niedźwiedzia wszyscy gromadzą się wokół martwego zwierza, Wojski jako przywódca całego towarzystwa chwycił na taśmie przypięty swój róg bawoli długi cętkowany kręty jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął. Począł grać. Muzyka wydobywającą się z rogu, spowodowała ze słuchacze zamilkli. Różnorodność i piękno wydobywanych dźwięków ich wrecz porażała. Umilkli strzelcy, stali szczwacze zadziwieni Mocą, czystością, dziwną harmonią pieni Gdy tak stał z tym rogiem, zaraz po polowaniu którym przewodził, Wojski na powrót przypomniał słuchaczom czasy swojej sławy i wielkich czynów Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął, Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął Każda nuta miała swój wydźwięk i konkretne znaczenie. Grane nuty niosły za sobą wydarzenia zakończonego polowania. Umiał wydobywać z rogu takie dźwięki, które ilustrowały cały jego przebieg. Pobudkę miały symbolizować dźwięki nijako radosne rześkie. Bawiąc się intonacja chronologicznie przedstawiał kolejne wydarzenia i tak szczekanie psów przed polowaniem, grubsze dźwięki symbolizujące strzały oddane na polowaniu (...) Pobudka, potem Jęki po jękach skomlą: to psów granie; A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to strzelanie. Natężenie siły dźwięków zwiastowało triumfalne zakończenie polowania na niedźwiedzia: - Dmie znowu, jakby w rogu były setne rogi, słychać, zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi, / strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góry podniósł róg i tryumfu hymn uderzył w chmury. Gra Wojskiego bardzo podobała się słuchaczom. Dodatkowo emocje i przeżycia potęgowało echo, które niosło dźwięki we wszystkie zakamarki lasu, i wydawało im się że muzyka ich wręcz otacza wszystkim się zdawało że Wojski wciąż gra jeszcze a to echo grało Adam Mickiewicz w tym krótkim fragmencie w pełni wykazał swój kunszt. Czytelnik zagłębiający się w tekst przez użyte środki stylistyczne wczuwa się w atmosferę polowania. Tekst ten Stanowi idealne połączenie słowa poetyckiego melodia. Całość sprawia,z e Polacy czytający na obczyźnie przez tego typu połączenia w pełni mogą poczuć swoja tradycje którą zajmowali się gdy Polska byłą jeszcze wolna.
Uczta na zamku trwa. Wojski występuje w charakterze marszałka dworu. Usadza gości, podaje potrawy. Jako pierwszy wniesiono serwis, a na nim kulinarne dzieło sztuki, ukazujące stworzony z lodów krajobraz zimowy. Figurki na serwisie przedstawiają sejmik. Gdy Wojski objaśnia poszczególne sceny, służba wnosi kolejne dania.
A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot - to strzelanie. Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. Zadął znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniał I że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał, Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyję Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje; Znowu, jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło, Ryknął; potem beczenie żubra wiatr rozdarło. Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. Wysłuchawszy rogowej arcydzieło sztuki, Powtarzały je dęby dębom, bukom buki. Dmie znowu: jakby w rogu były setne rogi, Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi, Strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góry Podniósł róg, i tryumfu hymn uderzył w chmury. Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. Ile drzew, tyle rogów znalazło się w boru, Jedne drugim pieśń niosą jak z choru do choru. I szła muzyka coraz szersza, coraz dalsza, Coraz cichsza i coraz czystsza, doskonalsza, Aż znikła gdzieś daleko, gdzieś na niebios progu! Potem bohaterowie rozpalili z chrustu i pni wielkie ognisko, rozwiesili nad nim kociołki, w których z produktów przywiezionych ze sobą na wozie ugotowali bigos. Po napełnieniu żołądków gorącą potrawą oraz wypiciu sporej ilości wódki, całe towarzystwo załadowało martwą zdobycz na wóz, wsiadło na konie i ruszyło w stronę dworu. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij
5. Ile lat miał Tadeusz? a) 18 b) 19 c) 20 d) 21 6. Wskaż zdanie nieprawdziwe: a) Pan Tadeusz to książka o spisku na życie cara. b) Pan Tadeusz to książka o sprawach narodowych, c) Pan Tadeusz to książka o sporze między dwoma rodami. d) Pan Tadeusz to książka o tęsknocie emigranta za ojczyzną 7. Podanie Jackowi Soplicy czarnej
Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypiętySwój róg bawoli, długi, cętkowany, krętyJak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzuchaI do płuc wysłał z niego cały zapas ducha,I zagrał: róg jak wicher, wirowatym dechemNiesie w puszczę muzykę i podwaja strzelcy, stali szczwacze zadziwieniMocą, czystością, dziwną harmoniją cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął,Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął;Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy,Jakby psiarnię w nie wpuścił i rozpoczął w graniu była łowów historyja krótka:Zrazu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka;Potem jęki po jękach skomlą: to psów granie;A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniałI że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał,Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyjęPrzeciągając się, długo, przeraźliwie wyje,Znowu jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło,Ryknął; potem beczenie żubra wiatr przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo rogowej arcydzieło sztuki,Powtarzały je dęby dębom, bukom znowu: jakby w rogu były setne rogi,Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi,Strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góryPodniósł róg, i tryumfu hymn uderzył w przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało
Tadeusz siedemnastoletni syn Jacka Soplicy, przyjeżdża do stryja z Wilna, gdzie się uczy, nosi imię na cześć Kościuszki, wdaje się w romans z Telimeną, zakochuje się w Zosi i zaręczają się, bierze udział w kampanii Napoleona z 1812 r., patriota, tradycjonalista, broni polskiej kultury w dyskusji z Hrabią
Lekcja 1Temat: Śladami obyczajów szlacheckich - polowanie na niedźwiedzia według Adama dzisiaj jeden z fragmentów utworu Adama Mickiewicza "Pan Tadeusz". Jutro również będziecie pracować z tym tekstem, więc bądźcie nie jest łatwy, dlatego wracajcie do niego ilekroć będziecie mieli problem z rozwiązaniem Marcinkowska-SobótekAdam Mickiewicz (1798–1855)jeden z najwybitniejszychprzedstawicieli polskiego romantyzmu. Był poetą, publicystą, filozofem, działaczempolitycznym. W czasie, kiedy Adam Mickiewicz tworzył swoje dzieła, Polskaznajdowała się pod Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego zaliczany do grona tzw. Trzech Wieszczów."Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie" Adama Mickiewicza to epopeja narodowa, powstała w latach 1832–1834 w Paryżu. Składa się z dwunastu ksiąg pisanych utworu rozgrywa się na Litwie, w dworku Soplicowo i w pobliskim zaścianku w Dobrzynie, w latach 1811 – na niedźwiedzia jest bardzo istotnym wydarzeniem w fabule epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz”.Bohaterowie dzieła zorganizowali je w sercu puszczy litewskiej, miejscu bogatym w bory, knieje, wilcze doły zarośnięte trawą, małe i głębokie jeziorka pełne wody w kolorze rdzy oraz w drzewa pozbawione kory i liści. To tam żyło mnóstwo dzikich zwierząt: żubry, tury, rysie, dziki, łosie, uważnie poniższy tekst." Ulubioną rozrywką szlachty w dawnych wiekach były polowania. Zamiłowanie do nich brało się z przywiązania do ziemi, lasów, a także z potrzeby przeżywania przygód. W szlacheckiej Rzeczypospolitej było wielu myśliwych i zwolenników tej formy spędzania czasu. Niemal nie istnieli przeciwnicy polowań. Ponadto dziczyzna stanowiła zbyt ważną pozycję w jadłospisie szlachty, aby nawoływać do rezygnacji z łowów. Dzikich zwierząt żyło w lasach dużo, a niektóre z nich, jak na przykład wilki czy dziki, stanowiły istotne zagrożenie dla ludzi i stawało się zawsze wielkim okolicznym wydarzeniem. Przygotowania do niego rozpoczynały sie dzień wcześniej. Czyszczono broń, szykowano konie i psy. Na łowy wyruszano o wschodzie słońca, a ich pierwszym i najważniejszym elementem było wytropienie zwierzyny i jej osaczenie, czyli tak zwana nagonka. Myśliwi zbierali się w wyznaczonym miejscu, czekali w ukryciu na wypłoszone i gonione przez psy zwierzęta. Kiedy te pojawiały się na horyzoncie, strzelali do nich. Polowanie kończyło się zwykle o zachodzie słońca, Podziwiano wówczas zdobyte trofea, a następnie ucztowano przy najczęściej brała udział w polowaniach na grubego zwierza, zwłaszcza na jelenia i niedźwiedzia. Myśliwi bowiem najbardziej cenili sobie zwierzęta mające poroże lub kły."Tak początek polowania przedstawiono w filmie Andrzeja Wajdy:Przeczytajcie fragment z pdręcznika, str. 225-226W podanej prezentacji pod nr 6 znajduje się quiz dotyczący wydarzeń opisanych we fragmencie epopei:Uporządkujcie plan wydarzeń i zapiszcie go w zeszycie: 2 i 3Temat: Muzyka słowami zagrana. Koncert Wojskiego (Adam Mickiewicz "Pan Tadeusz").Kim był Wojski?Wojski Hreczecha – jedna z postaci w epopei Adama Mickiewicza "Pan Tadeusz". Był dalekim krewnym Sędziego Soplicy, przyjacielem jego domu. Do kanonów literackich przeszedł opis jego gry na rogu zaczynający się od słów: "Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty..."W I Rzeczypospolitej wojski był urzędnikiem, a jego obowiązkiem było pilnowanie porządku w czasie, gdy szlachta wyruszała na wyprawę wojenną. Opiekował się ich rodzinami, dobytkiem, zapewniał bezpieczeństwo. Mógł być sędzią w sprawach spornych. W okresie, kiedy toczy się akcja utworu, pozostał tylko tytuł nie związany z żadną szanowany szlachcic, żyjący na dworze Sędziego, za którego często pełni obowiązki gospodarza. Mistrz myślistwa (także gry na rogu myśliwskim - "koncert Wojskiego") i strażnik dawnych obyczajów, których wielkość przeciwstawia współczesnym, a przy tym wesoły zakończonym sukcesem polowaniu pora na grę Wojskiego na rogu. Zobaczcie, jak została przedstawiona w filmie Andrzeja Wajdy:Przeczytajcie informacje o roguWysłuchajcie recytacji fragmentu "Pana Tadeusza" - tekst znajduje się w podręczniku na str. 227-228EtaEEtapy gry Wojskiego - przerysujcie do zeszytu tabelkę i uzupełnijcie jąEtap polowania:Fragment tekstu:Środki poetyckie:1. Przygotowanie Pierwsze Głosy zwierząt Polowanie polowania:Fragment tekstu: Środki poetyckie:1. Pobudka."odzew dźwięczący, rześki"epitety2. Przygotowanie psów."jęki po jękach skomlą", "psów granie"ożywienie, przenośnia3. Pierwsze strzały."ton twardszy jak grzmot"porównanie4. Głosy zwierząt leśnych."w wilczą szyję przeciągając się długo, przeraźliwie wyje", "to znów w niedźwiedzie rozwarłszy się gardło ryknął", "beczenie żubra wiatr rozwarło"przenośnie5. Polowanie Triumf."słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi, strzelców, psiarni i zwierząt""triumfu hymn uderzył w chmury"nagromadzenie rzeczownikówprzenośniaEtap polowania:Fragment tekstu:Środki poetyckie:1. Przygotowanie Pierwsze Głosy zwierząt Polowanie róg, na którym gra Wojski. Wskażcie różne środki stylistyczne wykorzystane przez poetę do jego z tekstu wyrazy dźwiękonaśladowcze i przykłady instrumentacji głoskowej(definicja, podr. str. 229)cytaty opisujące róg:środki poetyckie:"bawoli, długi, cętkowany, kręty"epitety"róg (...) niesie w puszczę muzykę"ożywienie"myśliłbyś, że róg kształty zmieniałI że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał,Udając głosy zwierząt..."metafora"kręty jak wąż boa"porównanieWyrazy dźwiękonaśladowcze ( onomatopeje):"ryk", "trzask", "jęki po jękach", "skomlą","grzmot", "strzelanie", "wyje", "beczenie żubra", "wrzaski"Instrumentacja głoskowa - polega na takim doborze słów,aby zostały zestrojone głoski o podobnym brzmieniu:"Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi,Strzelców, psiarni i zwierząt..."Wojski odegrał na rogu sygnał zakończenia polowania, który stał się pretekstem do zagrania całego koncertu opowiadającego o przebiegu łowów: dźwięczny początek przypominał pobudkę myśliwską, potem nastąpiły skomlące dźwięki - zew myśliwski psów, głośniejsze i mocniejsze nuty jak wystarzły; następnie Wojski naśladował odgłosy różnych gatunków zwierząt (wycie wilków, ryk niedźwiedzia, beczenie żubra), by na końcu oddać dźwiękiem myśliwskie zamieszanie pełne jednoczesnych głosów ludzi i zwierząt, a potem zakończyć melodią oddającą triumf quiz - do tabelki wpisz cytaty oraz odpowiednie nazwy środków poetyckich i ; podaj domowa 1:Wydrukuj i uzupełnij kartę pracy. Jeśli nie możesz jej wydrukować, przerysuj i uzupełnij. Możesz ją pokolorować. Pamiętaj o starannym wykonaniu 17 maja
Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. Ile drzew, tyle rogów znalazło się w boru, Jedne drugim pieśń niosą jak z choru do choru. I szła muzyka coraz szersza, coraz dalsza, Coraz cichsza i coraz czystsza, doskonalsza, Aż znikła gdzieś daleko, gdzieś na niebios progu! Wojski obiedwie ręce odjąwszy od rogu
Gra Wojskiego na rogu Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął, Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął, Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha, I zagrał: róg jak wicher, wirowatym dechem Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem. Umilkli strzelcy, stali szczwacze zadziwieni Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni. Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął, Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął; Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy, Jakby psiarnię w nie wpuścił i rozpoczął łowy. Bo w graniu była łowów historyja krótka: Zrazu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka; Potem jęki po jękach skomlą: to psów granie; A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to strzelanie. Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. Zadął znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniał I że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał, Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyję Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje, Znowu jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło, Ryknął; potem beczenie żubra wiatr rozdarło. Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. Wysłuchawszy rogowej arcydzieło sztuki, Powtarzały je dęby dębom, bukom buki. Dmie znowu: jakby w rogu były setne rogi, Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi, Strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góry Podniósł róg, i tryumfu hymn uderzył w chmury. Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. Ile drzew, tyle rogów znalazło się w boru, Jedne drugim pieśń niosą jak z choru do choru. I szła muzyka coraz szersza, coraz dalsza, Coraz cichsza i coraz czystsza, doskonalsza, Aż znikła gdzieś daleko, gdzieś na niebios progu! Wojski obiedwie ręce odjąwszy od rogu Rozkrzyżował; róg opadł, na pasie rzemiennym Chwiał się. Wojski z obliczem nabrzmiałym, promiennym, Z oczyma wzniesionymi, stał jakby natchniony, Łowiąc uchem ostatnie znikające tony. A tymczasem zagrzmiało tysiące oklasków, Tysiące powinszowań i wiwatnych wrzasków. Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz, Księga IV Posłuchaj gry Wojskiego na rogu: Pan Tadeusz, Gra Wojskiego na rogu, reż. muz. wyk. NOSPR Katowice, dyr. waltornie: - demo Pan Tadeusz, Polowanie, reż. muz. wyk. NOSPR Katowice, dyr. waltornie: - demo - Pan Tadeusz, Polowanie - Kim był Wojski w Panu Tadeuszu? Wojski to nazwa urzędnika, którego zadaniem było pilnowanie porządku w czasie, gdy szlachta wyruszała na wyprawę wojenną. Opiekował się ich rodzinami, dobytkiem, zapewniał bezpieczeństwo. Mógł być sędzią w sprawach spornych. Z tego powodu funkcję tą powierzano osobom o nienagannej reputacji, cieszących się powszechnym autorytetem i zaufaniem. W Panu Tadeuszu Wojski jest dalekim krewnym Sędziego, jego przyjacielem i zarządcą dworu. Posiada rozległą wiedzę, talent organizacyjny, kieruje polowaniami, rozstrzyga spory. Uwielbia opowieści, zwłaszcza dotyczące polowań i historii Polski, szanuje i pielęgnuje tradycje i obyczaje. Posiada talent i spryt taktyczny, zostaje mistrzem ceremonii zaręczyn Tadeusza i Zosi. Kunsztem gry Wojskiego na rogu zachwycali się wszyscy bohaterowie epopei Adama Mickiewicza. Jak nazywał się Wojski z Pana Tadeusza? Nazwy funkcji postaci w Panu Tadeuszu są pisane z dużej litery (Podkomorzy, Hrabia, Sędzia). To może błędnie sugerować, że Wojski to nazwisko wykonawcy słynnego koncertu gry na rogu. Ale Wojski już w Księdze I mówi: Nazywam się Hreczecha, a od króla Lecha,Żaden za zającami nie jeździł Hreczecha A jak miał Wojski na imię? Odpowiedź znajdziemy w Księdze VIII podczas rozmowy Wojskiego z Podkomorzym na tematy dotyczące astronomii: Takie gwiazd historyje, które z książek zbadałAlbo słyszał z podania, Wojski opowiadał.(…)Podkomorzy (…) rzekł: „Panie Tadeuszu,Waścine o gwiazdach gadanieJest tylko echem tego, co słyszałeś w szkole. Wojski z epopei Adama Mickiewicza nazywał się Tadeusz Hreczecha. To drugi bohater o tym imieniu w Panu Tadeuszu.
. 320 760 797 485 343 666 603 230
pan tadeusz wojski gra na rogu
